Hem uzatmadan hem de her şeyden bahsederek nasıl yazabilirim bu filmi bilmiyorum.
Yer Tunus’lu göçmenlerin Fransızlarla bir arada yaşadığı Fransa’nın liman şehri Séte. Yönetmen bilindik göçmen hikayelerinin aksine öteki beriki olayına girmeden göçmenlik meselesini içselleştirerek anlatmış.
Süleyman 35 yıl bir gemi tersanesinde çalışmış hayatını değiştirmek isteyen Fransa'da yaşayan bir göçmendir. Tersane görevlilerince, çalışma süresi performansının düşmesi sebebiyle azaltılınca bu onun arayıp da bulamadığı bahane olur ve işten ayrılır. Hayali, bir teknede yöresel yemekleri olan balıklı bulgur satmak. Böylece sevdiği bir işi yıllar sonra yapabilmektir. Kalabalık ailesi, boşandığı karısı, yeni sevgilisi ve onun güzeller güzeli kızına bu hayalini nasıl anlatacak ve desteklerini kazanacaktır. Süleyman'nın işi gerçekten zordur.
İşte tam bir festival filmiydi, harikaydı. Yönetmeni tebrik ederim ama ondan önce oyuncuları tebrik ederim bu kadar doğal oyunculuklara az rastlıyoruz artık. Filmin sonunda bütün salon alkıştan inlemiş ve gerçekten film bu alkışları sonuna kadar hak etmiş. Ancak eleştirilecek noktaları yok muydu? Evet vardı. Uzun, gereksiz bir çok monolog vardı, filmin süresi de (160 dk) zorlama bir süreydi ama sonuçta filmin özellikle son 45 dakikası beni aldı götürdü, festival zamanı izleyen bir arkadaşım filmin son 15 dakikasında bütün salonun kalkıp oynamamak için kendilerini zor tuttuğunu söylemişti. İzleyenler ne demek istediğimi anlayacaktır. Filmle ilgili tüm eleştirileri bir anda uçup gitmiş, herkes film bu nidalarıyla salonu terk etmiş.
Yemeklerin isimlerinin lezzetiyle ilgili ipucu vermeleri gibi, (balıklı bulgur gibi) Sudan asıllı yönetmen Abdellatif Kechiche de çok hoş bir tat bıraktı damağımda. Oyunculuklar pek hoş, hikaye pek hoş, filmin sonu pek hoş...
O tarafa ait kültürlerde, kuskusun bir aşk, özen, hatta ve hatta şehvet sembolü olduğunu hiç bilmiyordum. Bu filmden sonra iyice ikna oldum. Kuskus hassas mevzu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder