Uzun zaman önce yaşadığım her olumsuz olaya bir de iyi tarafından bakmayı öğrendim. Aslında hala öğreniyorum. Başımıza gelen her şeyin bir sebebi var o an bizim için kötü olduğunu düşünsek bile zaman bize her işte bir hayır vardır sözünün ne kadar doğru olduğunu gösteriyor.
Üzüldüğüm zamanlarda ya da canımı sıkan durumlarda sürekli 'Dilara tamam şimdi bunları kafandan atıyorsun ve iyi şeyler düşünmeye başlıyorsun. Her şey çok güzel olacak' diye düşünmeye başladığımı fark ettim. Eskiden böyle değildim. Yaşadığım en ufak olay bütün günümün kötü geçmesine ve olabilecek en kötü şeyleri düşünmeye başlamama sebep oluyordu. Bunu öğrenmişim demekki. Hep olumlu düşünmeyi öğrenmişim. Çoğu zaman işime yaradığını da gördüm üstelik. Gerçekten de aksilikleri görmezden geldiğimi öğrendiğimden beri daha hafif daha mutlu olduğumu görüyorum.
Zaman zaman üzücü şeyler yaşıyoruz, özlüyoruz hatta tamamen güçsüz hissettiğimiz durumlar da oluyor ama o duruma yoğunlaştığımız zaman asıl yapmamız gerekeni, hissetmemiz gerekeni göremiyoruz!
Ben içimdeki canavarı nasıl görmemişim şimdiye kadar acaba? Bu kadar güçlü olduğumu inanın hiç bilmiyordum. Sanırım hayat insana gayet güzel öğretiyor bunu. Başına gelince paşa paşa güçlü olmak zorunda kalabiliyorsun:)
Bir süre önce buraya yapmak istediklerimi ve planlarımı yazmıştım. Gerçekleştirmek istediğim ama gerçekleştiremediğim ne var diye düşündüğüm zaman 'şunu yapmadım' diyebileceğim hiçbir şey yok. O kadar hafifletici ki.. Bir dakika var aslında. Tek bir şey! Paraşütle atlamak! :)
Nefes aldığımız her saniyede üzülmek, ağlamak, düşünmek, dertlenmek insanı belki rahatlatır. Bunlar normal tepkilerdir. İnsanız sonuçta. Ama ters olanı umudu yitirmek, olmadı olmayacak işte şimdi bitti deyip ipin ucunu bırakmak. Pes etmek her zaman en yorucu olan seçim bana göre.
Seviyorsanız, seviliyorsanız yanınızdakilere sımsıkı sarılın! Yapmak istediğiniz ama ertelediğiniz bir şey varsa hiç durmayın.
Dilekler dileyin. Kabul olması için çabalayın. Gerçekleştiğinde hissettiğiniz mutluluğu hiçbir şeye değişemiyorsunuz. Pek şukela oluyor. Benim iki dileğim var. Deli gibi çabalıyorum. Ama kendim için. Ben beni mutlu etmek için çabalıyorum. Biliyorum ki ben mutlu olduktan sonra dileğim gerçek olacak.
Evet şuan sadece kendimi mutlu etmek için yapıyorum fakat şöyle de bir gerçek var. Benim hayatımda var olmak isteyenler için de yapıyorum, ileride çocuklarıma bir şeyler katabilmek için de yapıyorum, sevdiklerimle güzel günler yaşayabilmek için de yapıyorum. Kazandığım, öğrendiğim her yeni bir şeyi onlarla paylaşabiliyor olacağım çünkü. Ben bu şekilde mutlu olanlardanım.
Bu yazıyı yazmama sebep olan bir kitap var. Onu da mutlaka okuyun:) Yazarı, Laurent Gounelle. Tanrı Daima Tebdil-i Kıyafet Gezer.
Bir de bu blogu yazmak için beni teşvik eden sevdiğim. Sana ne kadar teşekkür etsem az!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder