Uzun zamandır güçlü olmaya, hep iyi şeyler düşünmeye çalıştım. Kendi kendimle çok konuştum. Çünkü çoğu zaman sıkıntılarımı konuşabileceğim kimse yoktu yanımda. İnsanın yanında dostlarının olmaması ne fena bir şey!
Bazen iyi şeyler düşünmeye çalışmak insanı o kadar yoruyor ki. Kötü bir şey düşünmemeye çalışıp, aklını canını sıkan şeye vermeden yoluna bakmak bazen daha zor. Kendimi bırakmayalı, şöyle rahat rahat ağlamayalı uzun zaman oldu. Ağlamaktan bile korkar oldum. 'Üzülme' dedim kendi kendime, 'her şey yoluna girecek. Bu sadece bir süreç. Ve bu yaşadıklarının karşılığını elbet alacaksın' dedim. Kendimi meşgul edecek çok şey buldum. Keyifle yapıyorum. Vazgeçebileceğimi de sanmıyorum ama o geceler yok mu? İşte asıl o zaman insanın aklına dank ediyor asıl ihtiyacının ne olduğu!
Yoruluyorum. Bazen gerçekten de çok yoruluyorum...
Blogum olmasa ne yapardım hiç bilmiyorum. Ne kadar iyi geliyor yazmak. Yalnız olmadığımı hissediyorum o zaman. Biliyorum ki ne ben ne de hislerim yalnız değiliz. Sadece yazıdan ibaret görmeyin blogları. Kiminin çocuğu, kiminin dert ortağıdır blog. Kötü günde dostun, iyi günde sevincini paylaşacağın bir arkadaşın oluverir.. Mühim olan ne ya da nasıl yazdığın değil ki, neden yazdığındır. Ben neden yazıyorum? Bir gün arkama dönüp baktığımda neler yaşadığımı, neleri kaçırdığımı, neleri yapmamam gerekirken yaptığımı görmek için..
Bugün eve geldim. Modern Family bile keyfimi yerine getiremedi. Oturdum yazdım. Üstüne bir güzel ağladım. Rahatladım. Hayat bazen böyle işte.. Hayal bile edemediğin güzel yılların, ayların, günlerin olur da bazen bu zamanları da yaşaman gerekir.
Ne demiş Aşık Daimi?
Ne de olsa kışın sonu bahardır,
Bu da gelir bu da geçer ağlama..
Yine de...
Neden ben sürekli iyi, hoş, kibar, mutlu ve bol enerjili biri olmak zorundayım ki?
Çünkü bugün olmak istemiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder