Sarma Gibi Saran Duygular Ve Kitaplar

   Sevdiklerimi doya doya sevdiğimi söyleyemeden, sıkıca sarılamadan kaybetmekten fena korkuyorum bu ara.. 

   Sanki yanımda olmadıklarında onları koruyamayacakmışım gibi geliyor. Hep yanımda olursa sevdiğim onu her kötü olaydan, sıkıcı durumlardan ben korurum diyorum. Kimse üzemez ben varken, kimse incitemez..

   Hep dizimin dibinde olsalar, ben de onları sıkıca sarıp sarmalasam.. 

   Biliyorum ki bu düşüncelerin beni bu ara fazlaca rahatsız etmesinin sebebi çok ani ölüm haberi aldım birkaç günde. Ölüm lafını çok duymak daha fazla korkmama sebep oluyor. 

   Ama sakince düşünmeye başladığımda da diyorum ki kendi kendime  'Dilara, mutluysa eğer sevdiklerin, uzakta da olsa yakında da olsa ve yaşıyorsa eğer önemli olan bu değil mi?' 
    
   Ve o keşkeler illaki yine de deniyor mu ne?

   Kendimi ve kafamı meşgul etmek için önce Awakenings izledim, yetmedi Hayat Güzeldir izledim yine yetmedi.. Bu filmlerle böyle hissetmek normal dediğinizi duyar gibiyim. Tuhaf bir şey ama ben keyifsizken neşeli filmler izleyemiyorum. Onun yerine kitap depoladım.

   
   Şimdi de aldım elime Amin Maalouf  'Semerkant' okuyorum. Sıraya koyduğum bütün filmleri bir haftada bitirip kafayı yemeyi düşünüyorum. Neler mi? Bakın!

   İki tane de kitap buldum. Jigolo Cinayeti ve Peygamber Cinayeti. Polisiye ama komedi. Acayip de eğlenceliymiş. Çok eski eğer 2. el satan kitapçılarda bulursanız alın mutlaka. 

   Hayat paylaşınca güzel değil mi işte?